Eleonora Garia Mytrix Cartouche, née Incánus
5622
Geboren te Winter
Eleonora kwam in het leven als het jongste kind in het gezin Incánus, na haar broers Ilias, Vilaut, zus Madelène en broer Laird. Aan liefde en genegenheid ontbrak het haar dan ook geen seconde, maar het lot wilde dat haar moeder vlak na de geboorte een fiks virus oppikte, waardoor ze niet in staat was om haar pasgeboren dochtertje te voeden. Als een geluk bij een ongeluk had een vertrouwde bediende, Willa, al vele jaren werkzaam in het huishouden, niet lang geleden ook een dochtertje gekregen en had wel melk genoeg voor twee. Zo gebeurde het dat Elea voor ze nauwelijks een week oud was niet alleen een moeder erbij had, maar ook nog eens een zus.
Ze was een absoluut aandoenlijke baby die al vroeg lachte, ongetwijfeld vanwege het feit dat ze in het gezin geen moment aandacht te kort kwam. Toen ze 1 jaar oud was, moest ze echter voor een poosje alles dat haar vertrouwd was alweer gedag zeggen. Ze reisde mee met haar moeder en oudste broer naar Zomer, waar ze op de arm van haar moeder toezag hoe die daar het landgoed bestierde. Na een halfjaar keerde ze weer terug naar Winter, al flink bereisd voor haar leeftijd. Van die periode zou ze zich later echter niets herinneren, noch van het feit dat haar moeder twee jaar later vertrok naar Zomer en nooit meer terugkwam. Nee, de dingen van die tijd die haar zijn bijgebleven zijn de kleine momenten met Willa en diens dochtertje Mae, door Willa liefkozend haar melkzusje genoemd. Voor ze goed en wel konden praten leken ze twee al onderling een brabbeltaaltje te hebben dat alleen zij begrepen.
De afwezigheid van haar moeder leidde er wel toe dat ze zich ontzettend hechtte aan haar vader Relyt. Hij was degene die haar eerste letters te zien kreeg, haar eerste handwerkjes, voor wie ze in een nieuwe jurk op en neer paradeerde, al bleef Willa niet ver op hem achter. De komst van Absolon betekende voor Elea dat ze zich een poosje verstopte achter wie ze maar kon vinden zodra hij een kamer binnenkwam, maar tenslotte was hij niet anders dan haar andere broers. Aan speelkameraden had ze geen gebrek, maar Elea bleef met Mae optrekken, die via haar toegang kreeg tot dure lessen waar ze anders niet eens van had kunnen dromen. De twee bleken al gauw een mooi muziekduo te vormen, met Elea op de piano en Mae als kleine zangeres. Willa verwendde de meisjes allebei evenveel. Ondanks het feit dat haar eigen moeder er niet meer was, kende Elea deze eerste jaren nauwelijks verdriet.
Daar begon langzaam verandering in te komen toen ze ouder werd en begon te begrijpen dat er een hele wereld gaande was buiten het veilige landgoed van de familie Incánus. Een wereld van volwassenen en onbegrijpelijke regels, van laat opblijven en er tot in de puntjes perfect uitzien. Hoe ouder ze werd, hoe verder weg haar broers en zus leken, zelfs Laird, ook al was hij maar vier jaar ouder dan zij. Vanaf ongeveer haar zevende levensjaar begon haar vader ook verder en verder af te takelen, ten lange leste geveld door het verlies van zijn vrouw. Voor Elea was dit echter niets merkwaardigs en misschien geloofde ze ook wel een tijdje dat dit voor alle vaders gold. Ze bleef met heel haar hart van Relyt houden en het feit dat het reilen en zeilen van hun huishouden niet langer in zijn handen lag, maakte voor haar nauwelijks verschil.
De rest van het huishouden was echter niet veilig voor haar. Willa kon helaas lang niet al haar vragen beantwoorden over het wel en wee van een adellijke dame en Elea begon haar echte moeder te missen, een geheel ongewenst gevoel. Ze leek geobsedeerd te worden door hoe het hoorde en begon perfectionistische trekjes te vertonen. Van onschuldige spelletjes ging ze over naar edelman en edelvrouw of theevisite spelen, voor wie ze Mae altijd wel wist te strikken, hoewel de het steeds vaker druk had met zelf leren hoe het hoorde voor een meisje dat de bediende van haar beste vriendin zou worden.
Toen ze haar tiende verjaardag voorbij was, begon ze meer verhalen te lezen over al dan niet tragische liefdes. Ze was plots om een hele andere reden verlegen wanneer Absolon de kamer binnenkwam. Ze ging zelfs zo ver dat ze op een dag op Vilaut toe stapte en met vele argumenten kwam waarom een huwelijk tussen haar en Absolon logisch en gunstig zou zijn. Op de vraag wat haar gevoel echter zei, had ze geen antwoord, zodat ze zich met rode wangen snel uit de voeten moest maken. Met haar broer over gevoelens praten, dat kon toch echt niet meer. Het idee van liefde wist haar echter niet meer los te laten. Natuurlijk was ze zich bewust geworden van de positie die haar familie binnen Winter innam. Ze had haar zinnen gezet op een toekomst op Winter, maar hoe viel dat te verenigen met het vinden van haar ware liefde? Hoe groot was nou de kans dat ze tussen al die Winterse jongemannen de hare zou weten te vinden? Dat was dan ook de voornaamste reden dat ze zich door al haar saaie lessen worstelde, want een goede voorbereiding was het halve werk. Wie de beste hengel had, ving de grootste vis. Of zoiets.
Ze was 15 jaar toen ze het nieuws kreeg dat Absolon was omgekomen tijdens een wraakactie. Dit schokte haar diep. Lang had ze echter niet om over haar prille liefde heen te komen. Waar de rest van Winter het er misschien op hield dat ze pas volwassen was als ze een kind had gekregen, werd dit moment door iets heel anders gekenmerkt binnen de familie Incánus. De tijden dat ze zich zorgen had gemaakt, zich had afgevraagd of er iets mis met haar was, waren allen vergeten toen ze dan eindelijk voor de eerste keer ongesteld werd. Haar vader was degene die het nieuws als eerste te horen kreeg, zoals ze nog altijd gewoon was om elk blij nieuws eerst met hem te delen. Er werd een groots feest gegeven en ze genoot met volle teugen. Het was zover, zij zou nu deel uit gaan maken van die grote boze wereld - of in dit geval, Winter.
Met ieder voorzichtig stapje buiten de deur in de Winterse samenleving, brak er echter meer en meer af van de droomwereld waarin ze zich had gewaand. De eerste maanden waren vol van botte afwijzingen, steken onder water en geroddel achter haar rug. Waar anderen complimentjes kregen over ditjes en datjes, kreeg zij ‘goedbedoelde’ tips en uitnodigingen raakten vaker wel dan niet zomaar kwijt ‘in de wind’. Mae was haar enige steun en toeverlaat in deze periode, met wie ze alles deelde. Er leek pas enige kans op verlossing toen Elea per toeval in contact kwam met Absolons oudere zus, Thisbe. Die introduceerde haar binnen een kleine vriendinnengroep die haar maar al te graag in hun midden op wilden nemen.
Het duurde niet lang voordat Elea begreep waarom. Dit was geen doorsnee Winters vrouwenclubje. De onschuldigste dingen werden besproken als enig manvolk in de buurt was, maar zodra ze vrijuit konden spreken deden ze ook precies dat. Vrijheid, rechten, gelijkheid, niets was te gek. Hoe konden ze beter een lange neus trekken naar de rest van Winter dan door een Incánus welwillend in hun armen te sluiten? Als ze niet werkelijk hechte vriendinnen met hen was geworden, had Elea het hen misschien kwalijk genomen.
Elea, die tot dan toe precies zo had gedaan als het hoorde, werd opeens meegetrokken in gesprekken die geen vrouw op Winter behoorde te voeren. De politiek, het recht, filosofie, het kwam allemaal aanbod. Hoe kon een vrouw vaderlandsliefde voelen en haar land tegelijkertijd haten? Konden vrouwen wel de politiek in, of waren ze beter geschikt als het warme hart, huis en haard van Winter? Elea liet zich meevoeren in de discussies en wist meer dan waardevolle bijdrages te leveren via Laird, die hen per brief alles vertelde wat ze maar wilden weten over Winters wetten.
Natuurlijk werden niet zomaar alle geheimen aan haar geopenbaard, nee, het groepje vrouwen besefte maar al te goed wat er zou gebeuren mochten hun bezigheden bekend worden bij de verkeerde persoon. Het hielp dat Elea Thisbe kende, en deze keer zat het feit dat ze een Incánus was eerder mee dan tegen, maar toch werd er voorzichtig te werk gegaan en werd haar slechts stapje voor stapje de kneepjes van het vak bijgeleerd. Geheime brieven werden onderling rondgestuurd, verstopt in enveloppen met dubbele lagen. Boodschappen werden doorgeven, verborgen in handwerkjes, geschreven op waaiers, gekrabbeld in boeken, zelfs de kleur of vorm van een stel geleende oorbellen konden al meer dan genoeg zeggen. De momenten dat er werkelijk openlijk gesproken kon worden waren dan misschien een zeldzaamheid, maar een blik, een gebaar, een ogenschijnlijk onschuldige toespeling, het was een taal die enkel zij beheersten. Het was een stille, verborgen opstand, recht onder de neus van vaders, broers en echtgenoten. De intentie was er echter zeker om het niet alleen bij woorden te houden. Eenmaal werd er voor een vrouw in nood via via vergif bezorgd, al had geen van hen gedacht dat de wanhopige vrouw haar jonge kinderen mee het graf in zou nemen.
Ze zetten zich in voor liefdadigheidswerk, stonden elkaar en anderen bij waar nodig was, maar het pronkstuk van hun bezigheden was, ogenschijnlijk simpel genoeg, een vervolgverhaal waar ze allen omdebeurt een bijdrage aan leverden. De hoofdpersoon was een vrouw wiens keurige leventje slechts een alibi was, overdag strak in het gelid en het korset, ‘s nachts gekleed in mannenkledij. Onder de schuilnaam Robin ging ze daar waar vrouwen niet mochten komen, overtrof ze alle mannen in het zwaardvechten en wist met behulp van haar eigen sluw- en slimheid altijd te ontkomen en te voorkomen dat ze herkend werd. Ze beleefde vele avonturen, waarin de slechterik keer op keer een man was, en vele vrouwen beter af waren na haar tussenkomst. Eenmaal wist een hoofdstuk in groot detail het Hogerhuis te beschrijven, een plek absoluut verboden voor vrouwen - wie van hen had werkelijk in de voetsporen van de onstuimige Robin getreden? Maar om ontdekking te voorkomen bleef iedere schrijfster anoniem, en wisten ze zelfs van elkaar niet wie welke schuilnaam was.
Elea kon haar geluk niet op met haar nieuwe vriendinnen en het leven was er ook nog eens een stuk spannender op geworden, maar dat leek nog maar het begin te zijn. In die tijd ontmoette ze ook een jongeheer die haar hart sneller deed kloppen. Met zijn vleiende woorden en blauwe ogen, zijn onverdeelde aandacht en mooie geschenken - Eleonora was verliefd. Al gauw bewaarde ze haar eerste dans voor hem en leek een verloving onontkoombaar. Zijn geschenken waren altijd duur en altijd prachtig en bij elke vertelde hij haar weer dat ze ze aan niemand anders mocht laten zien, omdat ze enkel en alleen voor haar waren. Elea zocht niets dan liefde achter zijn woorden, maar het was Mae die de situatie niet helemaal vertrouwde. Het leidde tot ruzie tussen de twee hartsvriendinnen. Ondanks dat Elea het Mae verboden had om op dergelijke wijze over haar hartendief te spreken, ging Mae achter haar rug om naar Vilaut om hem op de hoogte te brengen van haar wantrouwen.
Helaas deed ze daar goed aan. De jongeman was niet alleen actief binnen de Winterse gokwereld, maar ook nog eens smokkelaar en witwasser, zijn geschenken voor Elea dingen die hij nergens anders meer kwijt kon raken. Zijn situatie stond echter al op wankelen nog voor hij Elea leerde kennen. Toen hij ten slotte met schuldeisers op zijn hielen zijn huis moest opgeven, besloot hij naar het Incánus landhuis te gaan, om in een laatste wanhoopsdaad zijn en Elea’s verloving te regelen met haar broer Vilaut. Niet alleen dacht hij uit een misplaatst gevoel voor eer dat ze wel moesten trouwen, gezien ze zich zowat al aan elkaar beloofd hadden, maar hij ging er ook vanuit dat de bruidsschat genoeg zou zijn om Winter te kunnen ontvluchten.
De jongeman werd ontvangen en mocht zijn zegje doen, maar toen hij het ook nog eens waagde te suggereren dat Elea toch niet veel beter zou kunnen krijgen, werd hij onmiddellijk van het landgoed verjaagd. Toen het nieuws van zijn ware aard aan Elea werd overgebracht, brak haar hart. Zodra enkele dagen later bekend werd dat de jongeman in een poging te vluchten bij een koetsongeluk was omgekomen, sloeg haar ontroostbaarheid om in woede. Ze gaf iedereen de schuld behalve haar ongelukkige jongeheer zelf. Elea weigerde nog om met Vilaut te spreken, maar degene die het het ergst te verduren kreeg was Mae. Later wist geen van beide vriendinnen meer hoe het nou gebeurde - of Elea haar wegstuurde, of dat Mae zelf vertrok - maar op een dag verliet Mae het landgoed en keerde niet terug. Ook Willa nam met pijn in het hart afscheid van wat zoveel jaren haar thuis was geweest, en ging met haar dochter mee.
Thisbe en haar andere vriendinnen deden wat ze konden om Elea op te vangen, maar het mocht nauwelijks baten. Het geroddel nam nieuwe proporties aan - zo’n door en door eerloze man, bijna verloofd met een Incánus meisje, wie weet wat die twee wel niet met elkaar hadden uitgespookt? Al was het maar om daar vanaf te komen, ontsnapte Elea voor een tijdje naar Zomer, om meer tijd met haar oudste broer door te brengen en zich volledig te laten afleiden door de dolle Zomerse samenleving.
Het zou uiteindelijk ook Ilias zijn die zorgde dat ze nog een kans van slagen had. Er was overleg gaande tussen de families Cartouche en Incánus om de onderlinge band te versterken en Ilias zag hierin een gouden kans. Een huwelijk tussen de twee families zou hun band verzegelen en vormde tegelijkertijd voor Elea de mogelijkheid te trouwen met een Winterman. Uiteraard werd Elea ook zelf hierover geraadpleegd. Mocht de man die haar werd aangeboden haar niet aanstaan, dan zou er geen sprake zijn van een huwelijk. Ondanks dat Elea er geen enkel vertrouwen in had dat ze verliefd zou worden op de Cartouche in kwestie, stond ze erop dat het huwelijk doorging. Misschien was het weer het oude verlangen om toch vooral mee te doen met hoe het hoorde, of misschien de wanhoop van nu dat ze hierna niet nog een kans zal krijgen. Een liefdeloos huwelijk was allerminst zeldzaam op Winter en ze was nu toch te oud om te blijven dromen.
Voor de bruiloft was er echter nog één ding dat ze wilde regelen, waarvoor ze zelfs de grote dag zelf liet uitstellen. Ze moest en zou Mae en Willa vinden, om hen te kunnen uitnodigen, misschien zelfs om het uit te praten, goed te maken. Toen ze Mae ten slotte vond, leek die echter alles behalve blij om haar oude vriendin weer te zien. Ze was nu getrouwd en met een huis vol kinderen, maar het was een lastig bestaan en ze konden maar met moeite de touwtjes aan elkaar knopen. Op de vraag waar Willa was, was het antwoord kort: een jaar geleden overleden. Voor de tweede keer keerde Elea in blinde woede haar vriendin de rug toe. Hoe kon ze het haar niet verteld hebben? Hoe kon ze haar niet hebben laten weten toen Willa het einde nabij was?
De bruiloft ging in een waas aan haar voorbij, zelfs de huwelijksnacht was doordrongen van kil plichtsgevoel. De periode daarna stortte ze zich met meer verve dan ooit niet alleen op de bezigheden van haar vriendinnnenclubje, maar ook op de verscheidene liefdadigheidswerken die Winter rijk was. Ze liep helaas niet opeens over van nobelheid, maar deed het slechts om afleiding te vinden van het gevoel dat ze mislukt was, dat haar moeder zich afkeurend zou afkeren als ze haar kon zien. Ze sprak in deze tijd nauwelijks een woord met haar echtgenoot - ze hadden zo goed als in verschillende huizen kunnen wonen, zo weinig zagen ze elkaar.
Het was nota bene Thisbe en haar vriendinnen die haar erop moesten wijzen dat de man dit allemaal zonder protesten toeliet. Hij dwong haar nergens toe en liet haar begaan in al haar bezigheden. Dit bracht een omslag teweeg. Ze begon niet zozeer met andere ogen naar haar echtgenoot te kijken, maar liet het haarzelf voor de eerste keer werkelijk toe dat ze naar hem keek. Uiterst voorzichtig begonnen ze gesprekken met elkaar te voeren, oppervlakkig alsof ze zich op breekbaar ijs bevonden. Wat Elea zag en hoorde, was niet zo erg als ze had gedacht. Het was zelfs allerminst erg. Behoedzaam kwamen de twee stapje voor stapje dichterbij elkaar, om te zien wat er achter elkaars vooroordelen school. Liefde was een woord dat ze nauwlettend ontweken, nee, daar begonnen ze niet aan. Wat zij hadden kwam dichter in de buurt van… wederzijds geluk.
Tijdens de zwangerschap van haar eerste kind, bemerkte Elea nog een verandering op. De afstand die er altijd tussen haar en de andere Incánus kinderen had gelegen, leek plots kleiner te zijn geworden. Ze was niet langer het schattige kleinste zusje dat zich liet betuttelen en in de maling nemen. Haar band met Madelène en Vilaut, met Ilias en zelfs met Laird werd hechter, nog meer toen haar zoon was geboren. Dat bracht nog een derde ontdekking met zich mee. Ze hield onmogelijk veel van haar kind, maar misschien wel net zoveel van het feit dat ze nu moeder was. Dit leek iets te zijn waar ze goed in was.
Bij één kind bleef het dan ook niet. Nee, uiteindelijk zou Eleonora tien prachtige zoons en dochters op de wereld zetten. Wat hen bij zou blijven waren de verhaaltjes die ze voor hen verzon toen ze nog klein waren, de manier waarop ze met een paar woorden een meningsverschil kon oplossen, en hoe ze, wat voor vreselijke dingen ze ook deden of zeiden, hen altijd, altijd weer vergaf. Ze leerde haar zoons respect te hebben voor al dat leefde en haar dochters bovenal respect te hebben voor henzelf.
Eén van haar dochters wist het zelfs tot hoofdpriesteres te schoppen. Nog voor Assane geboren was, werden haar ouders al geïnformeerd over het feit dat hun kind was verkozen en dat ze deze zouden moeten afstaan aan de tempel van Cantiran. Elea zou dit nooit hebben geaccepteerd, als Ilias niet opnieuw voor haar aan wat touwtjes had getrokken, zodat het werd toegestaan dat Elea haar dochter zo nu en dan mocht bezoeken.
Ondanks dat Elea vele jaren druk was met haar gezin, verwaarloosde ze haar vriendinnen niet. Brieven en verhalen bleven geschreven worden, en ook al waren de bezoekjes nu zeldzaam, de geheimen die ze met elkaar gedeeld hadden en nog deelden hadden een band geschept voor het leven.
Na het uitbreken van de oorlog werd er alleen maar meer een beroep gedaan op Elea al de rots binnen het gezin. Uiteindelijk zou ze haar man en oudste zoons laten gaan om hun plicht te vervullen, al dan niet met tegenzin of jeugdig enthousiasme. Uit het oog betekende allerminst uit het hart en ze bad dagelijks tot de goden dat de oorlog spoedig mocht eindigen en haar jongens levend thuis mochten komen.
Onderwerp: Eleonora's Levensloop 
